Elf zijn, westenwind...

"Zephyr, een wilskrachtig meisje van elf, brengt de zomer door in het landhuis van haar grootouders, aan de voet van de Zwarte-Zeebergen in Noordoost-Turkije. Ze zwerft zor-geloos rond en helpt haar grootouders met dagelijkse klusjes. Toch verlangt ze al die tijd diep naar haar moeder en hoopt dat zij spoedig zal komen om haar weer naar huis te ne-men. Uiteindelijk duikt de moeder op, maar alleen om afscheid te nemen voor ze vertrekt naar verre oorden voor vrijwilligerswerk. Zephyrs vastberadenheid om haar moeder niet te laten gaan, wat er ook gebeurt, is zo sterk dat het leidt tot een tragisch gevolg"...

Ik bekijk het fragment op de website van Dames Draaien, het vierdaags filmfestival rond vrouwelijke regisseurs in Brussel.

Bekijk het interview met de maakster, de Turkse Belma Baş. Waarom raakt ze me? Ze heeft het over het keerpunt dat de leeftijd van elf zou zijn, over de band moeder-kind, over de jaloezie van de Griekse god Zephyros, westenwind...

Waarom stuit ik hierop? Zephyros leidt me naar de Hyakinthos-mythe, waarvan ik nooit eerder hoorde. Wie wel?...

Waarom treft me het schilderij van Jean Broc, de Dood van Hyacinth?

Omdat het Golo wel lijkt, in de armen van Apollo... Wie was Jean Broc, dat hij dat boven-aards-etherische ook zo goed kende... Zo buitengewoon anders wat je hier ziet!... Dat wat je bij autistische kinderen ook zo vaak ziet, de "sfeer" die je dan voelt... ik krijg het moei-lijk onder woorden... hun lichaam... dat andere, dat zachte...

Waarom vind ik zo weinig over hem, die heeft geleefd eind 18de-begin 19de eeuw, tijd van de Franse revolutie, het ontstaan van België...

Mozart heeft een Apollo & Hyacinthus-opera geschreven, wist je dat? 

Toen hij elf was!!

Jean Broc moest toen nog geboren worden...

Hoe tijden veranderen...

Hoe sommigen het broze gemeen hebben... of lief... 

Wie werkelijk verwant zijn in de wereld...

Wwww... waaien... wind