Berkenbast Rol

Vandaag heb ik vertaald.


Allereerst twee pagina's uit een oude Nederlandse tekst: de Handleiding voor de Verge-lijkende Volkenkunde van Nederlands-Indië uit 1893. Op verzoek van een Tsjech, die het me vroeg in het Woodcraft-kamp, ik kreeg er een adelaarsveer voor cadeau. Bladzijden 655-656 daaruit, over het maken van vuur. 


Leverde me twee aardige filmpjes op: Tata Making Fire With Bamboo, en How To Make Fire With Bamboo - die ik gebruikte om te verifiëren of het wel klopte wat ik daar neer-schreef. Weer een stukje wijzer!


Later op de dag begonnen aan het diagonaal doornemen van de Svitek Březove Kůry, Tsjechische variant van Setons Birch Bark Roll of the Woodcraft Indians. Meegekregen als inspiratiebron. Bijbel van de woodcraft-beweging: Berkenbast Rol van de Woudwijs-heid Indianen!


Heilig. Als bij ons de Dodezee-rollen, in Afghanistan de Kharosti-rollen, in Rusland zelfs meer prosaïsche berichten. Eeuwen is op berkenbast geschreven, eeuwen zijn die teksten - vaak in kruiken of kannen - haast ongeschonden voor het nageslacht bewaard.


Ik voel me dan ook vereerd, met zo'n precieuze schat en nieuwe (zelfgegeven) opdracht. Me in een traditie staan. Van kopiisten, zeg maar.

Tsjechië was heel mooi, heel bijzonder, heel innig. Velen zijn naar ons toegekomen, of we werden bij hen uitgenodigd in de tipi, ze wilden zo graag weten waarom we helemaal naar hun land waren afgereisd. Leiders van het eerste uur, die me vertelden - bij het tipivuur - over hun tijd onder het communisme. Kinderen waren ze toen! Jongens zijn het geweest die de droom meer dan twintig jaar konden levendig houden, en pas op laat-volwassen leeftijd woodcraft in de praktijk konden brengen! Vervolgd en in de gaten gehouden toen de beweging zelfs enkel in gedachten maar bestond! Gesprekken over het tanen van de beweging, toch wel, nu opnieuw twintig jaar later. Tsjechië dat oprukt richting Westen, nieuwe kansen misschien door internationalisering, door nieuwe denkpistes, als mijn... woodcraft-voor-families-met-autistische-kinderen-opgooiertje? Zij vonden het zeer inte-ressant...

Als in een film van Milan Kundera voelde je je, zo zacht oost-europees intellectueel ver-fijnd gebabbel iedere dag, helemaal niet eindeloos, stil en waardig, diep, heerlijk. En on-dertussen fijn rondlopen in de natuur, in je blootje zwemmen in een koud riviertje...

Ik neem het langzaam weer op, de vakantie is nog niet voorbij.

Maar het gist al, krijgt me stilletjes weer - heel mysterieus - helemaal in zijn ban. Alsof ik er niet aan ontsnappen kan.

Wordt dus, net als de rest, zonder enige twijfel ook vervolgd!

De negende dag

Altijd al, van toen ie zeer klein was, reageerde Golo heftig op alles wat uniformen droeg. Als een kleutertje bijvoorbeeld - en dat trof je, zo opvallend was het - gromde hij boos naar elke politieagent die ons pad kruiste. En misschien herinnert zich menig lezer van het eerste uur wel dat ik ooit berichtte hoe een heel pril plan om op paardrijles te gaan - lang voor Mongolië en de Paardenheerlijkheid - afknapte bij het zien van een foto waarop alle jonge ruitertjes precies dezelfde cap op bleken te hebben: no way!!!


Dat is gelukkig al lang niet meer het geval op straat, maar wat daarvan wel overblijft, tot op heden, is Golo's stellige afkeer van uniformen en gloeiende hekel aan dingen als... ge-streepte pyama's, lange onderbroeken of truien. Ook hier kun je er van op aan: no way! Die doen hem veel te veel aan gevangenissen denken!


Ik kan het nu veel beter begrijpen. Voor het eerst dringt het veel beter tot me door, en kan ik het zelfs helemaal volgen. Nu ik, vanavond, op YouTube de complete film Der Neunte Tag bekeken heb. Over wat priesters overkwam in Dachau.

Zoals het me ter plekke al trof dat uitgerekend ons eerste concentratiekamp in Duitsland ons had gevoerd naar een plek waar met name ook geestelijken zijn vervolgd en omgeko-men: "Dachau was het kamp waar de meeste christenen werden gedetineerd. Volgens richtlijnen van Himmler werd Dachau het centrale priesterkamp. Geestelijken uit heel Eu-ropa werden in Dachau samengebracht en bewoonden gezamenlijk een apart deel van het kamp. Deze religieuzen werden opgepakt vanwege hun verzet tegen het naziregime"...


Zoals me in het documentatiecentrum de levensgrote foto's van herdershonden fel beroer-de, van wie ik dan weer als klein meisje altijd zo erg - en onverklaarbaar - bang ben ge-weest...


Zoals me heel erg deed schrikken - wanneer ik wat zorgvuldiger verder nadacht over de film, en een en ander natrok op het internet - dat deze Negende Dag uitgerekend de ver-filming is van... een logboek: de autobiografische aantekeningen van de Luxemburgse priester Jean Bernard die... in Leuven studeerde, theologie en filosofie, in hetzelfde ge-bouw waar ik ooit college volgde, of genoot van uren snuisteren in de bibliotheek...


Een man die Dachau overleefde. Hij stierf pas in... september 1994! (Een jaar later zou ik in Leuven gaan lesgeven. Zeven jaar later, op de 18de, werd Golo er geboren...)


Wat jammer dat ik geen enkele foto van hem vind!


Dachau bezochten wij overigens de... achtste dag van onze reis. 


En er trof me natuurlijk wel meer! Dat ze naast het kamp een Heilkräuterplantage aan-legden bijvoorbeeld, biologisch-dynamisch nog wel! Die ze de Häftlinge lieten onderhou-den.


Zum Wohl der Arier, selbstverständlich.

[wordt vervolgd]

Rock im Park

Vreemde gewaarwording, die ik ter plekke nog niet kon plaatsen. 

Dat op exact dezelfde plaatsen, in exact dezelfde kleuren, nagenoeg exact hetzelfde soort evenementen plaatsvindt, tot op heden! In Nürnberg, op de (reusachtige) terreinen van het voormalige Reichsparteitagsgelände.

Of het nu gaat om licht klassieke muziek in een van de zalen van de oude NSDAP-Kon-gresshalle, het volk vermakend én verheffend, de kussens van hun stoelen rood, de rug-gen zwart, steunmuren als nazi-vlaggen langs de wanden...


Om Formule-3 races cirkelend rond de vervallen hoofdtribune van het bekende Zeppelin-feld (waar Hitler al die toespraken hield, zijn aanhangers met gestrekte armen massaal joelend)...


Om Werchter-achtige popfestivals als Rock im Park daar, sinds 1993 (haar tweeling-zus Rock am Ring al sinds 1985 in de Eiffel - samen het grootste rockfestival van Duitsland!), mensen nog steeds die handen hoog in de lucht...


Om voetbal in het Frankenstadion, op de plek waar damals de Hitlerjugend trommelde, marcheerde, oefende, sportte... 


Om de kleuren van hun truitjes, de spelers van eersteklasser FC Nürnberg dat in het sta-dion thuisspeelt, ook hier weer rood-zwart (let op de A in het AREVA van hun sponsor!!), let op hun vanen, op de wimpels van hun supporters...


Ik denk dat het shock is die ik voelde en voel.


Dat men dat zo makkelijk kan - ook hier in Nederland - daar overheen stappen, dat geen punt meer vinden...


En het fascineert me, hoe toch die plek toen wel degelijk moet zijn ingewijd, dat het heeft gewerkt al die zwarte rituelen.


Tot nu!!

(Overigens slechts een van de vele indrukken waarmee we thuiskwamen.)

[wordt vervolgd]

Wunderschön war's!

Bijna vertrokken

Eerst gaan we op woodcraft-kamp (van harte welkom zijn we bij de Tsjechen die nog steeds de inspiratie van Ernest T. Seton levend houden - we schreven ze een mailtje, en kregen zulk warm antwoord terug!...) Golo en ik, samen (weer!) in een tipi-tent, dicht bij de natuur, het Boheemse Woud, zouden we een lynx te zien krijgen?...

Later vervoegen ons Inge en Lander, vanaf Berchtesgaden. Gaan we de bergen verken-nen per ezel, marmotten leren kennen, naar Dachau, naar Nürnberg, en naar het Laacher-see, zwemmen in een oeroud kratermeer!

En onderweg wil Golo van langgespaard zakgeld Lego kopen in een heuse Lego Store, zien we misschien nog dino's in het Senckenberg Naturmuseum, en beleven we vast dolle pret, op onze laatste dag, in superfantasierijk Phantasialand!


Tot later weer, en ook voor jullie allen: een fijne vakantietijd!

Wat je in schouders ziet

in handen leest...

Wat je nog niet wist: dat hij blogger was, de tekst van een bekend (mooi!) liedje schreef, doorverwees naar Bookshelfporn...


Reusachtig zijn de verschillen, toch is er ook gelijkenis...


"De klassieke gezichten en onverwoestbare aanwezigheden uit mijn jeugd – koningin Ju-liana, Arafat, Fidel Castro en Harry Mulisch. Nog niet zo lang geleden leefden ze alle vier nog. Nu is de helft weg," begon hij ooit zijn eerste blog.


Op de tweede, eind december vorig jaar: "Mijn overgrootvader heeft nog mensen gekend die onder Napoleon vochten. Mijn grootvader heeft de eerste socialist van Nederland nog gezien. Mijn vader heeft nog een paard beslagen met een hoefijzer, in een pittoreske smidse. Ik heb nog een brief op papier geschreven"...


Gerrit Komrij - mooie, zachte, tere (altijd grappige) aanwezigheid - is niet meer.

Samen op pad

Al enkele dagen maken Golo en Lander samen fietstochtjes. Alleen. Enkel mijn telefoonnummer in hun broekzak.


Twee keer naar de Paardenheerlijkheid, gisteren nog naar de Regulieren.


En dan 's avonds, als alle kinderen al naar bed zijn, nog varen in hun bootje, en zwemmen in de vijver...

Alvast ons zomerboek

Begonnen aan De Kleine Johannes, iedere dag een stukje voorlezen voor het slapengaan (14+ zegt de bieb??...).


Wat 'n mooi en bijzonder boek!!


Golo vroeg wanneer het spannend zou worden, maar toch vond ie het mooi, benieuwd hoe lang we dat volhouden...


Ik heb een van de oudere versies, uit 1954, nog in de oude spelling, maar "vertaal" na-tuurlijk ter plekke tijdens mijn lectuur. Beetje bang dat een nieuwere dictie een en ander kapot zou maken...


Nogmaals: aanrader!

Naar groep 8!

En eindelijk een meester (twee zelfs)!


Vijf jongens uit zijn huidige klas, negen uit een andere - het wordt een gemengde 
nieuwe groep, a l l e e n  maar jongens!!  


Donderdag mogen ze vast wennen...

Soepkip!

Terug van papa, met een zelfbedacht mopje en een zelfbedachte strip!


Het mopje:
Twee kippen horen hun baasje, een kok, bezig over het avondeten: vanavond lekkere kippenbouillon, mmm!... Zegt de ene kip tegen de andere: "Dat wordt vast een warm badje!" De andere: "Soepkip!"


De strip:
(al even grappig! - tip: langzaam lezen, en misschien afprinten...)