Vinden dat je leraar te veel kletst. Want daarvan raakt het aangekondigde tijdsschema helemaal in de war! En zal er dan wel tijd genoeg overblijven voor het afkrijgen van alle opdrachten??...
In paniek raken wanneer je, bovendien, bij het begin van de les even iets naar een andere klas moet brengen, terwijl alle anderen instructie zullen krijgen. Zul jij nog wel op tijd alles gedaan krijgen, dadelijk? Van die paniek de weg verliezen, waar zit die andere juf nou? Dus nog veel later weer terug zijn in je eigen klas.
Je meester inmiddels al bezig met instructie aan de tweede groep. Heel veel lawaai. Niet gehoord hebben dat jullie nog niet mochten beginnen. Dus toch aanvatten, en dan berispt worden dat je nog moest wachten. Je zwaar beledigd voelen, want dat had ie toch niet gezegd! (Je had je koptelefoon op wegens te veel gedoe in de klas, al dat lawaai!!...)
Zodanig in de stress raken dat je even naar de bijklas trekt. Voor meer rust, want nu heb je ook nog ruzie met die meester. Over die belediging, natuurlijk. Hij zegt dat ie je hele-maal niet beledigd heeft. Maar dat is wel zo, dat IS toch zo, mama!... Jij wilde niet bui-gen, jij zou niet buigen, want hij had het NIET gezegd!! En de reuze-stress die je nu al hebt opgestapeld, wordt daardoor zo groot dat je maar een derde van je rekenblad (noch-tans heel makkelijke sommen!) aangepakt krijgt.
Nu helemaal in paniek. Hoe krijg je dat nog ooit ingehaald? Morgen??? Hoe moet je die "enorme" achterstand inlopen???...
En dus... een heel boos briefje in je tas stoppen, in hanepoten:
"IK WIL TERUG THUISONDERWIJS!!!!"
Maar nauwelijks gezegd krijgen wat er allemaal heeft gespeeld, wanneer je 's middags inderdaad thuis bent.
Je moeder die het er, hortend en stotend, u i t m o e t t r e k k e n . Reconstrueren. Stapje voor stapje. Je wil er eigenlijk niet aan, je wil het niet opnieuw beleven. Huilen. Heel veel moeite hebben om te zien dat ze je hulp aanbiedt, een oplossing! Kramp.
Die hulp (doe elke dag een stukje van je achterstand, dat heb je op de drie dagen die nog komen wel alles bijgewerkt) uiteindelijk toch aanvaarden, maar schouderophalend, hoor... want wat... als het (natuurlijk) wéér zal misgaan? Er kan zóveel misgaan!!...
Autisme, back to reality.
Wat herkenbaar Lieve. En wat kan een moederhart dan toch zeer doen he? En waarom 'zien' ze het nou niet gewoon!
BeantwoordenVerwijderenook bij ons herkenbaar... zogenaamde kleine problemen kunnen zo groot zijn dat ze alle zicht ontnemen. Sterkte maar weer, samen.
BeantwoordenVerwijderenOh... inderdaad zooo herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenOntzettend zijn best doen, en dan niet begrepen worden.
Ik voel bijna zijn stress en paniek. het is toch ook niet eerlijk dat je ergens van beschuldigd wordt wat niet waar is.
Dat is pas erg. Wat moet hij zich machteloos hebben gevoeld... en jij !? Zo machteloos dat je hem niet kon helpen. Wat zou ik onze lieve jongens ( en natuurlijk ook meisjes) graag nog bij de hand nemen en deze problemen samen oplossen. Want waarom luistert men niet naar moeders zoals Bonnie; "waarom zien ze het niet gewoon".. Als je het wil zien, kun je de paniek in de ogen lezen... Kijk naar de kinderen !
Nu nog wordt ik weer boos want dan denk ik aan wat tegen mij gezegd werd; "ze zullen het moeten leren, want straks in de harde maatschappij moeten ze ook..."
Ik voel me dan ook als Golo denk ik,boos door autoritair gedrag, denk aan uniformen, aan "moeten"... We moeten niets ! Ik kom in opstand !!! :-) We willen graag SAMEN onze kinderen begeleiden om zo gelukkig mogelijk op te groeien en zich te ontwikkelen. Kijk naar het bijzondere, naar het pure en prachtige van deze kinderen. Want voor hen kan er iedere minuut zoveel mis gaan... zo veel niet begrepen worden. Niet veilig voelen... Lieve, gelukkig heeft hij jou. Dikke knuffel voor jou ! ( Golo zal de knuffel van mij niet willen, ha,ha.)
Wat mooi gezegd Melanie!
BeantwoordenVerwijderen