Gym wel fijn

Maar...

Vinden dat je leraar te veel kletst. Want daarvan raakt het aangekondigde tijdsschema helemaal in de war! En zal er dan wel tijd genoeg overblijven voor het afkrijgen van alle opdrachten??...

In paniek raken wanneer je, bovendien, bij het begin van de les even iets naar een andere klas moet brengen, terwijl alle anderen instructie zullen krijgen. Zul jij nog wel op tijd alles gedaan krijgen, dadelijk? Van die paniek de weg verliezen, waar zit die andere juf nou? Dus nog veel later weer terug zijn in je eigen klas.

Je meester inmiddels al bezig met instructie aan de tweede groep. Heel veel lawaai. Niet gehoord hebben dat jullie nog niet mochten beginnen. Dus toch aanvatten, en dan berispt worden dat je nog moest wachten. Je zwaar beledigd voelen, want dat had ie toch niet gezegd! (Je had je koptelefoon op wegens te veel gedoe in de klas, al dat lawaai!!...)

Zodanig in de stress raken dat je even naar de bijklas trekt. Voor meer rust, want nu heb je ook nog ruzie met die meester. Over die belediging, natuurlijk. Hij zegt dat ie je hele-maal niet beledigd heeft. Maar dat is wel zo, dat IS toch zo, mama!...  Jij wilde niet bui-gen,  jij zou niet buigen, want hij had het NIET gezegd!! En de reuze-stress die je nu al hebt opgestapeld, wordt daardoor zo groot dat je maar een derde van je rekenblad (noch-tans heel makkelijke sommen!) aangepakt krijgt.

Nu helemaal in paniek. Hoe krijg je dat nog ooit ingehaald? Morgen??? Hoe moet je die "enorme" achterstand inlopen???...

En dus... een heel boos briefje in je tas stoppen, in hanepoten: 

"IK WIL TERUG THUISONDERWIJS!!!!"

Maar nauwelijks gezegd krijgen wat er allemaal heeft gespeeld, wanneer je 's middags inderdaad thuis bent.

Je moeder die het er, hortend en stotend, u i t   m o e t   t r e k k e n . Reconstrueren. Stapje voor stapje. Je wil er eigenlijk niet aan, je wil het niet opnieuw beleven. Huilen. Heel veel moeite hebben om te zien dat ze je hulp aanbiedt, een oplossing! Kramp.

Die hulp (doe elke dag een stukje van je achterstand, dat heb je op de drie dagen die nog komen wel alles bijgewerkt) uiteindelijk toch aanvaarden, maar schouderophalend, hoor... want wat... als het (natuurlijk) wéér zal misgaan? Er kan zóveel misgaan!!...

Autisme, back to reality.

Achtmaal, bij België

Ik wil graag naar de Oude Buisse Heide, zondag. In Achtmaal, bij Zundert, de grens met België, de Kalmthoutse Hei... Om er te mijmeren over de Roland Holsts, te stoeien met wat woodcraft-plannen... Eerst het van Goghhuis, daarna de gedichtenwandeling... De Angora-hoeve, waar A.L. Snijders nog deze maand verbleef, vanmorgen met 'n tweede ZKV daarover op de radio... Het kleine schildersatelier, ontwerp van Margaret Kropholler, 's lands eerste vrouwelijke architect...

Toeter

Ik zit in de bossen van de Oude Buissche Heide.

Ik zit doodstil in een levend monument, het huis

van Henriette Roland Holst. De mensen komen haar

zoeken, ik hoor ze praten voor het keukenraam.

Ze kennen haar als dichter, als vriendin van Lenin,

of gewoon uit de krant. Om het huis loopt een reep

grind, dat knarst als ze dichtbij komen en hun handen

als een toeter aan het raam zetten. Ik heb ze gehoord,

ik heb me voorbereid, ik sta aan het raam. Ze schrikken

als ze mijn hoofd zien in de toeter van hun handen, op

twintig centimeter afstand. Het zijn meestal vrouwen,

vrouwen dragen de cultuur, ze slaken een kreet van

schrik, maar zijn niet echt bang. Ze horen me achter 

glas iets zeggen, ze zien mijn lippen bewegen: Ze is 

niet thuis, mevrouw, Henriette is niet thuis. Komt u

morgen nog eens terug, wanhoop niet, de cultuur

gaat niet verloren.

- A.L.Snijders -

En vlak daarbij het landgoed Ottermeer, waar sommigen misschien de stap naar tipi-slapen wat kleiner kunnen maken...

Zelfbedacht

Nieuw aftelrijmpje:

Kleine Liene, 
kwam uit Riene, 
kwam uit Praag, 
nu woont Liene 
in Den Haag!

Samen spinvissen

Ik moest wel bij Spinvis uitkomen, na Boudewijn de Groot. Bedenk ik, nadat ik Eva heb gehoord.

"Spinvissen is een techniek die sportvissers als eeuwen gebruiken om roofvis te vangen. Met spinvissen gebruik je een imitatie van een aasvisje en laat deze zo door het water bewegen dat het net lijkt alsof er daadwerkelijk een visje zwemt"...

Maar wie dan de spin- en wie de roofvis: Erik de Jong of toch Boudewijn de Groot?

Wat begin ik moeilijk, zeg, vandaag...

Gisteren in Utrecht. Als zo vaak in het station Straatnieuws gekocht, de daklozenkrant (dan toch niet ter ziele gegaan, met dank aan mensen als Frank Dries!...)

Op de trein terug naar huis het interview gelezen dat (Haagse) Hester Heite afnam van de zanger Erik de Jong, alias Spinvis. Al van gehoord, vroeger, de naam, wat nummers op de radio, nooit goed tot me doorgedrongen...

"Spinvis is een groot succes", lees ik. "Maar Erik de Jong heeft ook andere tijden ge-kend: 'Heb lang in fabrieken gewerkt, nachtdiensten gedraaid'. Tot zijn debuut in 2002. Hij was toen begin veertig"...

Herlees nog eens de strofe boven de openingszin van het artikel, uit het lied Overvecht:

drink op degenen

die wel wisten hoe

op geluk en succes

het is ze allemaal gegund

drink op de vrienden

die langzaam verdwaalden

het kustlicht te ver

en de toverspreuk kwijt

Overvecht, Nieuwegein, deze zanger woont vlakbij, leeft hier zo dicht in onze wereld...

"Door te luisteren naar de verhalen van collega's in de fabrieken ben ik erachter gekomen dat er niet zoiets is als vrije keuze. Dingen lopen zoals ze lopen. Dat moet je goed besef-fen, dat geeft bescheidenheid en een soort deemoed, een beter vertrekpunt dan zelfver-zekerdheid"...

Hij grijpt me.

En terug thuis ontdek ik zijn muziek, ontdek Oostende, ontdek Bagagedrager! O  l u ì s - t e r  naar Bagagedrager!...

Ontdek zijn website (blog!), ontdek Gideon Relyveld (die hij radio laat maken op de eigen bladzijden, en die fan is, net als hij, van Han Reiziger, als ik in jonger jaren...)

Ontdek de preek die hij als leek, als ongelovige, mocht houden op de kansel van de dorpskerk in Nieuwegein Noord: "Leuk om te doen. En leerzaam. En moeilijk. Dankjewel, dominee Inge Hoek, om deze heiden bij te staan"...  L é e s  die tekst, zo mooi!

Ontdek, laat in de nacht, zijn vriendschap met Tom Pintens (weet je nog, in de lente voor onze Mongolië-reis, wat hebben we die grijsgedraaid!...)

Wat hield Golo van Er is Das Pop, wat zal hij vast veel houden weer van liedjes als Aan de Oevers van de Tijd... 

Gebaseerd op een gedicht van onze Gust Gils, overigens...

Zoon van god

Gisteren bij het zoeken naar de formule voor een verjaardagsfeestje, deze film ontdekt: Griekse mythologie in een modern jasje. Twaalfjarige jongen - die worstelt met dyslexie en ADHD - ontdekt dat ie de zoon is van Poseidon...

Golo inmiddels erg enthousiast!

Stugge Stuy?

Stuyvesant Zero, hoorde ik vanmorgen op de radio: opera vanwege 400-jarige geboorte van Peter Stuyvesant, binnenkort. Spanga-productie, beetje eigenzinnig en apart, doen van de week ook Donna Giovanna: "vanuit je auto genieten van Mozarts vrouwelijke Don Juan"...

Leverde boeiende weetjes op:

- wat Nederlanders nog weten van Peter Stuyvesant

- dat ie een houten been had

- dat op de plek waar ooit Fort Amsterdam stond nu uitgerekend het National Museum of the American Indian zit!

- De Stugge Stuyvesant een strip over hem van Suske&Wiske is

- Stuyvesant ook Stuy genoemd werd

- en inderdaad stug en streng en hard was, met name tegenover de Indianen, de Quakers en de Joden!

- maar niet zo erg als zijn voorganger Willem Kieft - o hel!

- dat tot 1867 een perenboom gebloeid heeft op de hoek van 3rd Avenue en 13th Street, een restant ervan nog steeds te aanschouwen in het museum van de NY Historical So-ciety

- dat er een schitterende documentaire is gemaakt over de geschiedenis van New York, door ene Ric Burns, waarvan de 2de aflevering een heel goed beeld geeft van de begintijd onder (Waalse Hugenoten en) Nederlanders: zeer zeker aanbevolen! (zo begrijp je na af-loop veel beter waarom ie wel niet anders kon, denk ik, dan streng en stug en hard zijn... ook portretten die ik van hem bekijk, vertonen altijd mildere trekken... maar oordeel voor-al zelf!...)

- dat ik veel te veel tijd hieraan verloren ben, vanmorgen, maar leerrijk en nuttig was het natuurlijk wel (nu mijn zoon op school alwéér begonnen is met die Gouden 17de Eeuw...)

Goblet: beker, kelk

Goede start op school! Leuke nieuwe leraar, alleen maar jongens in de klas...

Thuis vrijwel meteen gevraagd naar Harry Potter & De Vuurbeker, film die we gisteren - voor het eerst - integraal hebben gedownload van het internet (via iTunes) - en dat was toch lang wachten, hoor (voor Golo)! 

(Voorheen altijd dvd's lenen in de bieb, maar tja, nu is onze dvd-speler stuk, na jaren trouwe dienst...)

"Een van de beste!", glunderde hij na afloop.

En dat goblet zo'n mooi woord is.

En dat hij nu echt ook zelf een boek wil schrijven.


- wordt vervolgd? - 

Nieuw: Woudkracht

Er is een nieuwe site (en dus ook een nieuw initiatief) in de maak: Woudkracht a/d Rijn !

Allemaal ten voorlopige titel, en groeiende, zoekende, uitproberende, haast iedere dag mailende met mensen hier en ginds, druk druk hoor, zo vlak voor die allerlaatste dagen vakantie...

Maar benieuwd naar wat het je zegt, ben ik natuurlijk wel!

Dus dank voor reactie.

Blauwe hemel!

COSMOS@DiRAC

Nogal wat op het verlanglijstje, na het bekijken van de kortfilm over Stephen Hawking, gisteravond.

De drie boeken van zijn dochter Lucy: De Geheime Sleutel naar, De Schat in, en De Knal in het Heelal! Samen met haar vader geschreven. Spannend en grappig, met veel fasci-nerende feiten en Hawkings nieuwste opvattingen over zwarte gaten en echte beelden uit de kosmos. In de hoofdrol telkens Annie en haar beroemde vader Erik, die wetenschap-per is en meewerkt aan de slimste computer ter wereld, de COSMOS (die warempel, ontdek ik, echt blijkt te bestaan: het nieuwste exemplaar op 18 juli jongstleden nog door Hawkings zelf in Cambridge gelanceerd!...) - 10+

Dan dat ene boek van zijn ex-vrouw Jane Wilde, Travelling to Infinity: "The inside story of their extraordinary marriage. As Stephen’s academic renown soared, his body was col-lapsing under the assaults of motor-neuron disease, and Jane’s candid account of trying to balance his twenty-four-hour care with the needs of their growing family will be inspira-tional to anyone dealing with family illness"...

Ik wil Een Korte Geschiedenis van de Tijd (de geactualiseerde versie) lezen, en de docu-mentaire van Errol Morris zien, en die van het Amerikaanse PBS. Alledrie mogelijk via de bieb - de boeken van dochter Lucy trouwens ook.

"I hope that we will soon find an ultimate theory which, in principle, would enable us to predict everything in the Universe. However, participants at this workshop will be pleased to learn that this will not end our quest for a complete understanding. Even if we do find the ultimate theory, we will still need supercomputers to describe how something as big and complex as the Universe evolves, let alone why humans behave the way they do!"

Zei Hawkings nog bij de lancering van die COSMOS@DiRAC. 

Spannend toch, proberen je kind (via jezelf), en ook anderen, wat dichter bij zulke reali-teit(en) te brengen.

Weekje Westhoek nog

Op de heenweg hypnotherapie bij chronische buikkramp, op de terugweg Thomas Hertog, Leuvens kosmoloog en vriend van Stephen Hawking. Op Radio1 telkens, op weg naar en terug van Oostduinkerke. Op de valreep was ons toch nog een midweek Westhoek in de schoot gevallen!

"Weekje" van heel veel (en heel ver!) zwemmen in zee (dankjewel, Melanie!) - en duiken door de golven, niet te vergeten!

Van strips en films durven ontlenen in de lokale bibliotheek - de derde nu al waarvan we lid zijn (wat kun je dat makkelijk zeg, als "buitenlander" in Koksijde!...) De Hobbit, net begonnen, hadden we thuis laten liggen, en de luistercd's van Lord of the Rings (deel I tenminste, voor onderweg vooral) al evenzeer...

Van "voelen" op het strand, de duinen in je rug, dat er zwaar moet zijn gevochten, in Zuydcoote, net de Franse grens over - en dan thuis ontdekken dat daar inderdaad d r i e militaire begraafplaatsen naast elkaar liggen, wellicht een beetje verder!...

Van toch een bezoekje brengen - tweemaal voor gesloten deur - aan het museum huisje Nys-Vermoote, waar de opa van Jef Nys (Jommeke) gewoond heeft, en zijn oom Isidoor, notoir IJslandvaarder. Golo met een stofje in zijn oog, o jee!... Beelden van een in de 1ste wereldoorlog platgebombardeerd Koksijde, vader Nys toen soldaat, na afloop weg uit zo-veel ellende, naar Antwerpen dan maar, de haven in! (De hele familie overigens van oor-sprong Nederlanders!... Verklaart veel, vind ik... Het ongelooflijke talent van Nys, enorm onderschat in Vlaanderen, te weinig erkend en geëerd... Zijn geweldige productie, de "cultuur" in zijn tekeningen...)

Een week tot slot van veel terrasjes, lekker bier, sinaassapjes, ijsjes, pannekoeken, gar-naaltjes pellen, en 's morgens uitslapen en lang ontbijten, de beste koffiekoeken van de Vlaamse kust en pistolets zoals je ze hier nooit vindt, helaas...

Lekker lui dus, weer klaar voor morgen!

Grande Chavela

La voz aspera de la ternura.

Luister, vijfentwintig liedjes lang!

Of kijk naar deze!

(En geniet, 116 liedjes lang, gerust ook van grande Eugenia...)

- Doe wat Mexicanen doen: hun zangers zingend ten grave dragen! -

Huldebetoon

The Kemeny family is deeply distressed by the tragedy of their daughter, Eva's, death and have seen the widespread worldwide media coverage of her difficulties over the last few days. Eva would have wanted the memory of her life to be used to benefit others fa-cing similar addiction challenges in their lives. The Kemeny family hopes this tribute will be used to draw attention to the tragedy of drug addiction and to generate awareness and financial support for this cause in the future. In due course they will launch a foundation.


By Tom Kemeny, Eva's father


Eva Louise Kemeny was born on 7 March, 1964 exactly nine months and one week after Nancy and I were married in Goldsboro, North Carolina on 1 June, 1963. Eva was born in the Matilda War Memorial Hospital on the Peak of Hong Kong. Our darling Eva was lite-rally delivered by me and a 16 year old assistant nurse, since the doctor had failed to show-up. When Eva was born, I wrapped her up in a towel, still attached to Nancy's umbi-lical cord, and held her up to show Nancy our beautiful first born. She said, "Oh, a boy!" And I said, "Not exactly, what you're seeing is the umbilical cord." Thus Eva entered dra-matically into our world.

From Hong Kong we moved to Sydney, and from there to Milan, where her sister, Be, was born. We then moved to Rome in 1967, where Eva attended the original Montessori Nursery. In 1970 we moved to London and Eva first attended Garden House School, and then later Queens Gate, followed by the American School in London. 


She was an immensely bright, loving but very shy little girl. We think she started experi-menting with drugs in her late teens to overcome her shyness. The drug dependency im-pacted poor Eva, and her attendance, at Occidental College in Los Angeles.


After attending many drug rehabilitation centres in the USA and the UK, Eva finally reco-vered in the late 1980's. Her recovery was strong and, as is customary in the 12-Step Programme, she went around London and the UK sharing her life and experiences to ex-plain that recovery is possible and to give hope and support to others. This became a major defining endeavour in her short life: to help others, especially those with drug ad-dictions.


Before her marriage, Eva worked for two years in John Aspinall's London office, as his assistant, where her duties included buying exotic fruit for his large collection of gorillas. She married Hans Kristian Rausing on 16 October, 1992 at the Swedish Church in Lon-don. The service was officiated by the Archbishop of Sweden, assisted by Reverend Lennart Sjostrom, the former Rector of the Swedish Church in London. Recently he com-mented: "I just saw two people who were immensely happy and so in love, and I remem-ber the looks on their faces as they exchanged their vows and promised to love and ho-nour each other." Reverend Sjostrom also baptised their four children.


After her marriage, they attended Richmond College, where Eva read Economics and Hans Kristian read English literature. She also attended the London School of Economics for a short time.


Eva played a pivotal part in her life-long vocation in helping those with drug addiction. She joined the Board of both Clouds and Chemical Dependency Centre in the early 2000s, which later formally became Action on Addiction in 2007 after merging with a third charity. It is a national organisation that provides direct and indirect help to both addicts and their families. The indirect help it provides includes training for professionals, counselling, re-search and campaigning support. Its direct help includes residential and out-patient treat-ment to those suffering from addiction, in ad-dition to offering support to their families.


Eva's particular interest within Action on Addiction was Hope House, a specialist unit for women to deal with complex issues - not just drug addiction, but eating disorders, mental illness and domestic abuse. Eva and Hans Kristian were adamant [onvermurwbaar] that no one should be turned away from treatment for addiction. They passionately (and ano-nymously) supported 'Charity Funded Treatment' for those that could not get statutory funding or raise the funds themselves.


From early 2000 up until her death, Eva was involved with RAPT, Rehabilitation for Addicted Prisoners' Trust. Although Eva was not on the Board or a trustee and had no official capacity, she was a life-time supporter and dedicated her time to visit women's prisons, such as Send. Tristan Millington-Drake, who worked with Eva on her charitable activities, remembers the caring attitude she took to her work: "She was never afraid to visit women addicts in prison and in connecting with them she was always open about her own struggles in the hope that she might help them." Tristan remembers her love of cats which even extended into her support for the Animals at War memorial in London's Park Lane: "She was always mischievously [ondeugend] trying to get them to include cats in the memorial, despite it being pointed out to her that cats didn't go to war."

Eva was also a patron of the Mentor Foundation, a charity purely concerned with drug prevention which was founded in the early 2000s. Ten years ago Hans Kristian and Eva established Verdun House in Barbados, a full 12-Step Recovery clinic which remains u-nique in the Caribbean. Verdun has treated over 2,000 local Bajan people since its foun-dation. Eva and Hans Kristian have essentially been the only benefactors of this facility. There are plans to develop a women's unit, as it had become a male-only facility. The charity also set up a Halfway House which provides training and rehabilitation to reinte-grate recovering addicts into society.


Through her endeavours, both with her personal involvement and charitable contribution, Eva and Hans Kristian "saved" thousands of lives - tragically not her own. This is a stark reminder that the illness of addiction knows no social class or gender.

As Nick Barton, Chief Executive of Action on Addiction, said recently: "Eva worked tirelessly for years, without any desire for public recognition and despite her own health issues, to help people and charities in the addiction field through her wonderfully generous support." Also "Eva was much admired for the very personal commitment shared with her husband Hans Kristian in supporting a number of charitable causes, including several organisations in the addiction field."


Eva and her husband were also generous patrons of many other good causes. She had a sharp and intelligent wit, and her sparkling eyes often betrayed what she was about to say. Her beautifully written messages and emails were in equal turns both provocative and humorous, but always a pleasure to read. The love she had for her children was the most dominant theme in her life, and one which occupied her every day. Even in the depths of her despair she always worried more about the happiness and well-being of others. At the time of her death her over-riding concern was for the safety of her beloved husband, for whom she interrupted her own treatment to return to London in an attempt to take him back with her to California, but tragically to no avail.


We shall always remember Eva as a beautiful, generous, and fun daughter, wife, mother, sister and aunt. Eva and Hans Kristian adored each other and their four beautiful children. When not in London they would have family holidays with their cousins and extended fa-mily, without any glitz or glamour. Eva and Hans Kristian were a devoted and loving couple for the 21 years they spent together. They benefited thousands of lives through their personal involvement and philanthropic activities. They bravely battled their demons and supported each other and Eva will be a devastating loss to our beloved "son" Hans Kristian, whom we love unconditionally with all our hearts.


"A loved one is a treasure of the heart and to lose a loved one is like losing a piece of yourself. But the love that this person brought you... did not leave, for the essence of the soul lingers [blijft hangen]. It cannot escape your heart, for it has been there forever." - Debbie Burton


Eva is survived by her beloved husband, Hans Kristian Rausing, their four children, her sister, Be, and parents, Nancy and Tom Kemeny and an extended [uitgebreide] American and Swedish family.

O, G-d, full of compassion. Thou who dwellest on high, grant perfect rest beneath the shelter of Thy divine presence among the holy and pure who shine as the brightness of the firmament to the soul of my beloved Eva who has gone to her eternal home. Mayest Thou, O G-d of Mercy, shelter her forever under the wings of Thy presence, May her soul be bound up in the bond of life eternal, and grant that the memories of my life inspire me always to noble and consecrated living. Amen.


Please send comments, questions, shared experiences to: addictionhelp2012@gmail.com