En dat is lastig, want zo kan ik er moeilijk wat over schrijven, kan ik je moeilijk overtuigen! Je zult dus zelf de bieb in moeten, of surfen naar bol.com...
Want echt, ze raakt je, op een vreemde, intrigerende, zeer diepe manier!
Ik lees, gelukkig, in een oud artikeltje in Trouw: "Wilhelmina was, als ze niet tot het ko-ningschap was geroepen, een professioneel kunstenaar geworden die goed had geaard in het post-impressionistische klimaat dat in Nederland tot aan de Tweede Wereldoorlog heeft geduurd."
"Schilderen was voor haar de manier om haar verbondenheid met Gods schepping tot uitdrukking te brengen." Ook dat voél je, het is dat wat je zo treft - die prachtige kleuren, dat diep in de natuur opgegaan en door de natuur getroffen zijn... Ik herinner me, uit 'n introductiefilmpje op Het Loo, dat zij eerst uren in de natuur doorbracht, ze als het ware helemaal opzoog en opdronk, om zich dan pas, uren later, aan het schilderen te zetten, ter plekke. Haar schilderswagen vlakbij, trok ze het hele landgoed mee rond...
"Bij haar leven is Wilhelmina's werk herhaaldelijk tentoongesteld 'voor het goede doel', voor het laatst tijdens een grote reizende expositie door Nederland in de jaren 1949-1951"... lees ik nog.
En in het Historisch Nieuwsblad opnieuw: "Het liefst was Wilhelmina alleen, schilderend in de vrije natuur waar bomen en wolken haar de suggestie schonken van direct contact met Gods schepping. Met straffe hand waakte ze tegen elke aantasting van de haar omrin-gende natuur. Ze dreef haar houtvester tot wanhoop door elke boomsnoei te betreuren. In 1921 verzette ze zich tegen de aanleg van een spoorlijntje tot op haar grasveld voor het Loo en in 1938 tegen barakken voor Duits-Joodse vluchtelingen in een nabij gelegen bos. Het laatste een stuk controversiëler dan het eerste"...
Zo voelt het inderdaad, nogmaals, allemaal heel erg aan. Je voelt haar aanwezigheid - déze aanwezigheid - op het Loo (in de kapel, niet in de tuin, wel in het paleispark!) heel erg hangen. Het is iets heel moois, iets heel krachtigs! Het brengt je in je kracht, heelt, geneest, troost...
Huis Het Loo, de moderne bungalow van het echtpaar van Vollenhove tegenover het arboretum op het oude domein, zou haar een gruwel zijn geweest.
Mij ook. Ik voel dat net zo.
Vreemde verwantschap die je ook in foto's (meer nog van haar moeder Emma) telkens weer terugziet.
Ik schrok ervan, zo nabij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten