Het Woud van Drakengraal - deel II

Altijd fijn, zo'n dagjes uitzieken. Komt het thuisonderwijsgevoel weer helemaal terug, zowel bij Golo als bij mezelf...


Heeft heerlijk zitten bouwen met Lego, een boorplatform dit keer - foto volgt. Zitten lezen (lang!) in "Sjakie en de chocoladefabriek". En ergens tussendoor, ik had het geeneens in de gaten, ook zitten schrijven - het vervolg van dat verhaal van laatst (inclusief de nieuwe titel) - iemand vroeg nog hoe het verder ging...


Welnu, hier deel II!




* * *





“nee,Wie ben jij?!” vraagt het meisje. Je verschijnt hier plotseling, twee BlackCape’s vallen je aan, en je vraagt wie ik ben!!” Zei het meisje geiriteerd. 
“BlackCapes? Wat zijn dat?” Vroeg Johan. 
“Jij komt echt niet van hier, he...?” vroeg het meisje. “Ik zal je het vertellen. Er is nu toch niemand! O, ja ik heet Rosa!” zei Rosa 
“Ik heet Johan.” Zei Johan.


“Lang geleden was Duivelsburg nog een vredig dorp, maar...” 
Rosa stopte: er bewoog wat achter hen! Nu zag Johan het ook: het ding dat ze zagen was een BlackCape! Blijkbaar was er een terug gekomen! Rosa trok haar zwaard te laat en de BlackCape sloeg haar opzij! met het plat van zijn zwaard sloeg hij Johan bewuste-loos! Hij hief z’n zwaard op en...






Hoofdstuk 2 thuis!


Johan’s hoofd deed pijn. ??? Pijn? Leven!  
Johan leefde nog!!! Johan sprong op. Hij lag in bed. Zijn bed uit het huis van zijn oma. Hij liep naar beneden. Het was donker. Nacht dus. Nacht? Toen hij in Duivelsburg was ge-weest was het dag! Hoelang was hij buiten bewustzijn geweest? Johan schrok. Hij hoorde een deur kraken! Het was oma. Gelukkig! 
“ah, jij bent het maar! Ik was bang dat het inbrekers waren!” zei oma. “Maar je bent dus wakker. Toen je naar de cirkel liep ben je gestruikeld en kwam je met je hoofd tegen een steen aan. En je verloor het bewustzijn.” Vertelde oma.
“Maar... de BlackCapes... en Rosa!?” stamelde Johan. 
“Wat?” vroeg oma. 
Johan vertelde alles. Aan het eind van zijn verhaal zei oma: “Waarschijnlijk heb je gedroomd!”