Berkenbast Rol

Vandaag heb ik vertaald.


Allereerst twee pagina's uit een oude Nederlandse tekst: de Handleiding voor de Verge-lijkende Volkenkunde van Nederlands-Indië uit 1893. Op verzoek van een Tsjech, die het me vroeg in het Woodcraft-kamp, ik kreeg er een adelaarsveer voor cadeau. Bladzijden 655-656 daaruit, over het maken van vuur. 


Leverde me twee aardige filmpjes op: Tata Making Fire With Bamboo, en How To Make Fire With Bamboo - die ik gebruikte om te verifiëren of het wel klopte wat ik daar neer-schreef. Weer een stukje wijzer!


Later op de dag begonnen aan het diagonaal doornemen van de Svitek Březove Kůry, Tsjechische variant van Setons Birch Bark Roll of the Woodcraft Indians. Meegekregen als inspiratiebron. Bijbel van de woodcraft-beweging: Berkenbast Rol van de Woudwijs-heid Indianen!


Heilig. Als bij ons de Dodezee-rollen, in Afghanistan de Kharosti-rollen, in Rusland zelfs meer prosaïsche berichten. Eeuwen is op berkenbast geschreven, eeuwen zijn die teksten - vaak in kruiken of kannen - haast ongeschonden voor het nageslacht bewaard.


Ik voel me dan ook vereerd, met zo'n precieuze schat en nieuwe (zelfgegeven) opdracht. Me in een traditie staan. Van kopiisten, zeg maar.

Tsjechië was heel mooi, heel bijzonder, heel innig. Velen zijn naar ons toegekomen, of we werden bij hen uitgenodigd in de tipi, ze wilden zo graag weten waarom we helemaal naar hun land waren afgereisd. Leiders van het eerste uur, die me vertelden - bij het tipivuur - over hun tijd onder het communisme. Kinderen waren ze toen! Jongens zijn het geweest die de droom meer dan twintig jaar konden levendig houden, en pas op laat-volwassen leeftijd woodcraft in de praktijk konden brengen! Vervolgd en in de gaten gehouden toen de beweging zelfs enkel in gedachten maar bestond! Gesprekken over het tanen van de beweging, toch wel, nu opnieuw twintig jaar later. Tsjechië dat oprukt richting Westen, nieuwe kansen misschien door internationalisering, door nieuwe denkpistes, als mijn... woodcraft-voor-families-met-autistische-kinderen-opgooiertje? Zij vonden het zeer inte-ressant...

Als in een film van Milan Kundera voelde je je, zo zacht oost-europees intellectueel ver-fijnd gebabbel iedere dag, helemaal niet eindeloos, stil en waardig, diep, heerlijk. En on-dertussen fijn rondlopen in de natuur, in je blootje zwemmen in een koud riviertje...

Ik neem het langzaam weer op, de vakantie is nog niet voorbij.

Maar het gist al, krijgt me stilletjes weer - heel mysterieus - helemaal in zijn ban. Alsof ik er niet aan ontsnappen kan.

Wordt dus, net als de rest, zonder enige twijfel ook vervolgd!