Ik leerde haar kennen eind van de jaren negentig, in de platencollectie van een vriendin die toen, achtendertig jaar oud, zou sterven aan kanker. Wat trof me de muziek, wat trof me toen al het lied Göttingen...
Wist ik veel waar het precies over ging, dat vernam ik afgelopen vrijdag pas, van Margriet Vromans in mijn geliefde Ochtend van Vier.
En omdat ik vandaag jarig ben, schenk ik heel graag ook aan jullie, bij wijze van traktatie:
Natuurlijk is het niet de Seine
Het is niet het Bois de Vincennes
Maar 't is toch mooi, echt wel, geloof me
In Göttingen, in Göttingen
Geen kades en geen oude liedjes
Van klagen en gescheiden raken
Maar de liefde bloeit er net zo goed
In Göttingen, in Göttingen
Zij kennen beter dan wij, denk ik
De geschiedenis van onze Franse koningen
Herman, Pieter, Helga en Hans
Daar in Göttingen
En dat niemand zich beledigd voele
Maar de verhalen van onze kindertijd
"Er was eens" dat begint
In Göttingen
Natuurlijk hebben wij de Seine
En ja, ook nog ons Bois de Vincennes
Maar God, wat zijn de rozen prachtig
In Göttingen, in Göttingen
Wij hebben onze vale ochtenden
En de grauwe ziel van Verlaine
Maar zij de melancholie zelve
In Göttingen, in Göttingen
Als ze niet weten wat te zeggen
Dan staan ze daar te glimlachen
En begrijpen wij ze toch wel
De blonde kinderen van Göttingen
Jammer voor hen die zich verbazen
En dat anderen me vergeven
Maar de kinderen zijn hetzelfde
In Parijs en in Göttingen
O maak dat nooit meer terugkeert
De tijd van bloed en van de haat
Want er zijn mensen die ik liefheb
In Göttingen, in Göttingen
En mocht het alarm toch weer klinken
En mochten wapens alweer worden opgenomen
Dan zou mijn hart een traan laten
Voor Göttingen, voor Göttingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten